Vandaag is een andere dag dan normaal. Ik ben emotioneel geladen en ik heb een brok in mijn keel. Vandaag is een dag die alle andere dagen, waarin verdriet, pijn, leed en spanning de boventoon voert, laat verbleken als sneeuw voor de zon.

Ik ontmoette jou twee jaar geleden toen ik als jeugdzorgwerker aan de slag ging. Een mooi, zachtaardig meisje van net 15 jaar met lang blond engelenhaar. Een sportief meisje, opgeruimd en netjes, een meisje dat zich aan de afspraken hield, maar ook een meisje dat de kat uit de boom keek en niet het achterste van haar tong liet zien. Jij wilde het voor iedereen goed doen, maar raakte daarbij steeds verder van jezelf verwijderd. Als ik je vroeg hoe het met je ging, dan ging het altijd goed. Ik zag dat het helemaal niet zo goed met je ging. Met je pittige jeugd, de daarop volgende uithuisplaatsing en vervolgens de definitieve plaatsing in het netwerkpleeggezin op je 12e had je geleerd om jezelf weg te cijferen en het belang van anderen voorop te stellen. Je kreeg niet wat je nodig had om tot bloei te komen en zat zichtbaar klem. Jij had hulp nodig.

Vertrouwen

Je was een beetje afwachtend. Je wist niet wat je van me mocht en kon verwachten. Ik had echter de tijd. Eerst maar wat vaker contact met je zoeken en kijken of het me lukte om je vertrouwen te winnen. Je had een pleegzorgbegeleider van de Rading, die al jaren met je meeliep en waarmee je een band had opgebouwd. Zij en ik hadden een klik en we voelden we dat we meer moesten doen en geen genoegen meer moesten nemen met ‘het gaat goed’. We gingen je uitdagen en we zochten alle ingangen mogelijk om je te bereiken en je een veilig gevoel te geven. Vertrouw op ons, je bent belangrijk en je doet ertoe. Praat met ons en laat ons je helpen.

In die tijd had je een vaste vriend. Hij en zijn moeder waren jouw steunpilaren. In het weekend was je daar ‘thuis’ en werd je omringd door warmte en liefde, je werd gestimuleerd en je werd gezien. In een korte tijd ontstond er een intensieve samenwerking tussen haar, pleegzorgbegeleider en mij, en werd je van alle kanten in je kracht gezet.

Toen kwam de stroomversnelling. Je belde me en zei: Anja, ik wil en kan hier niet blijven wonen. Ik wil een volgende stap nemen. Wil je een andere plek voor me zoeken waar ik begeleid zelfstandig kan gaan wonen? Ik nam je serieus en ging aan de slag. Ik koppelde er een tijdspad aan, je was immers pas 15. Maar het smeulend vuurtje was al een onblusbare vuurzee geworden en met alles wat je in je mars had overtuigde je mij ervan dat het snel moest. Er was iets in beweging gezet wat niet meer te stoppen was. Er ontstond een crisis. Een crisis is heftig met veel onzekerheid, maar jij wist wat je wilde en je liet je door niets of door niemand meer van de wijs brengen.

Geloof

Ik had mijn voorwerk al gedaan en contacten gelegd (voor wanneer het nodig was) met de Perspektiefboerderij en ik had er een goed gevoel bij. Een gezinshuis met een aangrenzend mentorhuis om zo door te groeien naar zelfstandigheid. Met jouw leeftijd zou het mentorhuis niet haalbaar zijn, maar er was een plek voor je in het gezinshuis. Jij was stellig. Ik ga naar het mentorhuis of ik ga niet.

Ik geloofde in je. Ik wist dat je het kon en dat dit een plek zou zijn waar jij je vleugels kon uitslaan. Ik heb voor je gevochten en jij hebt het waargemaakt. De gezinshuisouders hebben je de plek gegeven die je nodig had. Vanaf het moment dat je in het mentorhuis bent gaan wonen ben je gaan klimmen. En meisje toch, wat ben ik ongelooflijk trots op jou. Ik heb je zien groeien en ook door dalen zien gaan. Maar in het dal kon je mij bellen en zeggen: Anja, ik ben klaar voor therapie. Wil je het voor me regelen? Je hebt me doen verbazen, en aan de andere kant wist ik het al vanaf het begin. Jij gaat het redden.

Jij vliegt uit bij de Perspektiefboerderij wanneer het jouw tijd is. Je gaat een mooie toekomst bouwen en de uitdagingen die op je pad komen die ga je met vertrouwen en opgeheven hoofd aan.

Ik ben zó dankbaar voor de samenwerking met de mensen om jou heen. Samen hebben we in verbinding met elkaar, passie voor ons werk, maar bovenal door te werken vanuit ons hart mee mogen en kunnen bouwen aan hoe jij nu in het leven staat.

Vandaag is een andere dag dan normaal. Ik voel me emotioneel geladen en heb een brok in mijn keel. Jij bent net 17 en we sluiten de OTS af met een lunch. Je hebt nog steeds dat mooie koppie en dat prachtige blonde engelenhaar, maar jij, jij verstopt je niet meer. Jij bent klaar voor de wereld!