“Alsof mijn hart uit mijn lichaam werd gerukt, zo voelde het toen mijn dochter uit huis werd geplaatst. Achteraf heeft het heel goed uitgepakt, voor mezelf én voor mijn dochter. Daarom zeg ik nu: accepteer hulp, daardoor kun je verder komen.”
Aan het woord is Bianca van der Pol (49). Begin 2023 is ze lid geworden van de cliëntenraad. De reden? “Toen de ondertoezichtstelling (OTS) van mijn dochter was gestopt, zei ik: omdat ik zo’n goeie ervaringen heb, wil ik graag iets terugdoen voor de William Schrikker. Ik wil uitdragen dat het kan helpen.”
“Toen ze uit huis werd gehaald, dacht ik dat ik faalde als moeder. De voogd heeft me laten zien dat ik het wel kan.”
Negatieve spiraal
De problemen van Bianca beginnen zo’n dertien jaar geleden als haar dochter een jaar of drie is. Vanaf haar vijfde komt er begeleiding over de vloer. De vader van het kind en echtgenoot van Bianca is afwisselend intimiderend, agressief en kleinerend. “Zelf zat ik in een negatieve spiraal omdat ik hem geloofde. Ik dacht: ik ben lelijk, ik kan niks. Op school ging het met mijn dochter ook helemaal niet goed en op een gegeven moment is de Raad voor de Kinderbescherming ingeschakeld.
Mijn dochter was twaalf toen ze uit huis werd geplaatst. Gelukkig was het een netwerkplaatsing, ze kon naar mijn zus en zwager. Dat was een groot geluk, ze is daar heel goed opgevangen.” Niet lang daarna ontstaat het plan om Bianca samen met haar dochter onder te brengen in de stacaravan van haar zus, die in elders in het land staat. Als daar toestemming voor is geregeld, gaat Bianca bij haar man weg. Ze vraagt een echtscheiding aan, iets wat ze stiekem al veel langer wilde, maar niet durfde.
Mijn eigen bevrijdingsdag
Nu wel, want er is begeleiding, steun én onderdak. “Mijn dochter stond onder toezicht en dankzij de hulp van haar voogd heb ik heel snel een urgentie gekregen voor een huurwoning. Op 5 mei 2020 kreeg ik de sleutel, dat is sindsdien mijn eigen Bevrijdingsdag! De OTS is daarna twee keer verlengd. Dat vond ik niet erg, in tegendeel, het was fijn omdat ik nog niet alles op de rit had en er steun uithaalde. Vorig jaar mei is de OTS gestopt. Dat vond ik spannend, maar de voogd zei: wat voor toegevoegde waarde heb ik nog? Jij kunt het gewoon! Daarmee gaf ze mij ontzettend veel zelfvertrouwen.
Mijn dochter is inmiddels zestien. Het gaat heel goed met haar. Ik zie haar zelfvertrouwen toenemen, ze ontwikkelt zich van een meisje naar een jonge vrouw. Fantastisch! Toen ze uit huis werd gehaald, dacht ik dat ik faalde als moeder. De voogd heeft me laten zien dat ik het wel kan. En dat ik door mee te werken en te knokken voor mijn kind, heb laten zien dat ik juist een hele goede moeder ben.”
