“Als ik er nu op terugkijk, dan vind ik mezelf van toen echt heel dom. Vroeger had ik mezelf heel stoer gevonden. Vuurwapens, video’s maken. Dat vond ik toen heel stoer. Maar nu vind ik mezelf van toen dom. Het heeft wel het leven gekost van iemand.”
Sam* is 13 of 14 toen hem werd aangeleerd te blowen. Al snel is hij zwaar verslaafd. Dat was een opstapje naar de criminaliteit en voor hij het weet is Sam omringd door een netwerk van jongens die zich bezighouden met allerlei illegale activiteiten, waaronder wapenbezit. Dit leven wordt één van Sams beste vrienden uiteindelijk fataal, wanneer hij in bijzijn van Sam wordt neergeschoten.
Het blijkt een eyeopener. “Vóór dat incident was ik echt een hele stoute jongen. Ik zou nooit gaan werken, ik had mezelf best verder de criminaliteit in zien gaan. Ik heb ook veel slechte dingen gedaan”, vertelt Sam. “Maar daarna ging ik aan de slag met begeleiding. Vanuit William Schrikker, die vanwege die gebeurtenis bij mij betrokken raakte, kwam ik in contact met mijn jeugdreclasseerder, Els. Eerlijk gezegd heb ik niet heel veel met de meeste reclasseringswerkers. Maar zij is een topper. Toen ik haar leerde kennen ging het niet goed. Zij kwam met het idee van een coach. Toen heeft ze Mohamed voor mij geregeld.”
Geloof
Mohamed is de coach van Sam, en blijkt een schot in de roos. “Voor ik hem kende vroeg Els of ik een coach wilde. Dat hoefde van mij niet zo. Maar nu ben ik heel blij dat ik heb toegestemd, want hij heeft me echt uit de put getrokken.”
“Toen ik net weer vrij was, ging het namelijk heel slecht met mij. Ik had een enorm trauma, ging mentaal niet lekker. Zo durfde ik niet naar buiten en had ik onder andere paniekaanvallen. Mohamed heeft me hier enorm in gesteund. Heeft me de tijd gegeven om mentaal op te knappen. In die tijd gingen we sporten, ik had bijvoorbeeld personal training. Ik moest ook weer goed gaan eten, gewoon, voor mezelf zorgen. En ik kon 24/7 bij hem terecht.”
“Wat voor mij heel waardevol was, was dat er weer mensen in mij geloofden. Zoals met mijn rijlessen bijvoorbeeld. Ik was al een aantal keer gezakt voor mijn theorie-examen. Heel frustrerend. Ik heb concentratieproblemen dus ik vind dat soort dingen lastig. Mohamed heeft toen een privéles voor mij geregeld. Om vijf uur ’s morgens stond hij bij mij voor de deur om samen met mij naar Breda te gaan. En wat denk je? Ik haalde mijn examen. Dat voelde echt heel goed, ik had dat nodig. Iedereen was zijn hoop in mij verloren, maar hij niet.”
Opnieuw proberen
Nadat Sam de mentale klappen van de traumatische gebeurtenissen en zijn straf een beetje te boven is gekomen, gaat hij langzaam toewerken naar een baan. “Dat ging met ups en downs. Ik heb uiteindelijk denk ik drie of vier baantjes gehad want het ging niet meteen goed. Maar we gingen wel steeds weer door, op zoek naar een nieuwe baan voor mij en het opnieuw proberen. Mijn begeleiding kan mij dan motiveren.”
“Nu zie ik gewoon een goede toekomst voor me. Als ik terugkijk, ik zat op nul, en nu zit ik denk ik op negen. Ik wil graag taxichauffeur worden, daar heb ik alleen nog mijn rijbewijs voor nodig. En mijn taxipas. Dan kan ik werken en verdienen. Dan zit ik op tien.”
* De naam Sam is om privacyredenen gefingeerd
“Ik vind het belangrijk dat Sam niet vergeet dat hij degene is die dit allemaal doet. Het is belangrijk dat er ondersteuning is en het is mooi om te horen dat hij blij is met Els en met mij, maar uiteindelijk maakt hij zijn keuzes zelf. Hij heeft ervoor gekozen om te stoppen met blowen, en om zijn oude vriendengroep niet meer te zien omdat hij inziet dat dit een slechte invloed heeft op hem. De sleutel was denk ik dat hij weer iemand in vertrouwen durfde te nemen, en ook dat vind ik heel knap van hem, dat hij zich daar weer voor open durfde te stellen. Ik ben blij dat ik dit voor hem kan betekenen, maar ik vind het vooral belangrijk dat hij beseft hoe ver hij zelf is gekomen.”
Het verhaal van Sams jeugdreclasseerder, Els
Benieuwd hoe jeugdreclasseerder Els naar het verhaal van Sam kijkt? Lees dan ook het interview met haar via de link hieronder.
